Luisteren: hoe vaak zeggen we het tegen de kinderen! We vinden het gewoon om van kinderen een goede luisterhouding te vragen. We gaan ervan uit dat ze gehoorzaam zijn. Maar hoe luisteren wij? Hoe is het met ónze gehoorzaamheid? Nadenkend over deze vraag, wil ik drie gedachten delen.
Bij de benoeming tot onderwijzer op een christelijke school stem je in met de grondslag van de school middels een handtekening. Hoe wordt naar deze handtekening geluisterd? Wat blijkt in onze praktijk, bijvoorbeeld in het luisteren naar de theologische en pedagogische bronnen? Zijn deze in overeenstemming met de grondslag en het Bijbels mensbeeld?
Wat is een Bijbelse luisterhouding? In Spreuken 8:34 lezen we: “Welgelukzalig is de mens die naar Mij hoort, dagelijks wakende aan Mijn poorten, waarnemende de posten Mijner deuren.” In de kanttekeningen staat bij het dagelijks waken aan Zijn poorten: dit is “een gelijkenis genomen van de naarstige studenten, die altijd omtrent de leerplaats hunner leraars zijn”. Als onze leerlingen zich zó gedragen, waarderen we dat. Maar hoe is dat met óns?
Een essentieel uitgangspunt in het christelijk onderwijs is dat de onderwijzer door genade Christus dient te volgen en vanuit Zijn Woord dient te leven. Kunnen we dat? Als we luisteren naar Gods Woord en onze belijdenis, moeten we erkennen onbekwaam te zijn. Toch is het wel de eis, de plicht. Die spanning moeten we voluit laten staan. Maar om daarbij niet te kunnen leven. En te vragen of de Heere ons tot een Leidsman en Onderwijzer wil wezen. We zijn nog niet te oud om te (leren) luisteren.
A.R. (Arno) Bronkhorst
Dit artikel is eerder verschenen in VBSOpinie nr. 3.
